Tijdens de wedstrijd op Trip 2018 in Antwerpen tegen de Belgen gebeurde het. Op de tryline werd ik tegengehouden door twee personen, een tackelde boven de knie en een tackelde beneden de knie. Daar ze allebei een andere kant opdraaide knapte er letterlijk iets in mijn knie. Dat het mis was had ik al vrij snel door, alleen wat precies dat wisten we nog niet. Vijf maanden revalideren bij Fysiofabriek en trainen bij RUS verder, was de oorzaak helaas nog niet gevonden. Maar mijn lichaam haperde bij het sprinten en tijdens pre-season wilde mijn rechterknie niet honderd procent meedoen. Een dokter, een orthopeed en een MRI verder volgde het vonnis: achterste kruisband ruptuur. Een voorste komt nog wel eens voor, maar een achterste dat was dan wel weer heel bijzonder. Voor iemand die nooit langer dan zes weken langs de kant heeft gestaan en al bijna negen jaar rugbyde een grote levensverandering. Een operatie was eigenlijk de enige optie, wilde ik ooit nog op het veld met mijn teamgenoten staan. Dus zodoende werd zo snel mogelijk die operatie gepland. Daar krijg je dan gratis een revalidatie tijd van minstens een jaar bij. Een heel jaar, dat is niet eens een seizoen maar een heel jaar voordat je überhaupt weer mag spelen. Ik heb de operatie live meegekeken en zelfs mijn Fysio mocht de OK meekijken. Het absolute dieptepunt was vrij kort na de OK, toen de ruggenprik uit begon te werken. Onder toeziend oog van een zuster werd mijn knie die nacht tot 90 graden gebogen door een machine. Ik kan je vertellen dat als je net geopereerd bent, dat dit niet de leukste tijd van je revalidatie is. Maar na regen komt zonneschijn. Al snel kwamen meerdere RUSjes mij gezelschap houden op de bank thuis. En ook direct begon mijn revalidatie bij Fysiofabriek. De eerste maanden hebben Manon en Freek hun uiterste best gedaan om mij bezig te houden tijdens het stil moeten zitten en mijn knie mobiel gehouden. En nu 3,5 maand verder heeft het al veel opgeleverd. Ik mocht alweer op de loopband, mijn knie kan weer volledig buigen, ik ben aan het squaten met gewicht en ik scheur alweer rond op de fiets als een echte Hollander. Maar we zijn er nog lang niet. Nog zeven maanden zal ik volledig onder het toeziend oog van de fysio’s van Fysiofabriek mijn spieren optrainen en langzaam aan mijn stapjes weer maken richting het rugbyveld. En wat ik dan in de tussentijd doe om mijn rugbyliefde te voeden? Ik mag sinds kort een aantal wedstrijden mee om twee te coachen. Heerlijke enthousiaste nieuwe en oude rugbydames samen in een team die elke wedstrijd er weer volledig voor gaan. Super leuk. Daarnaast kan ik altijd nog aansluiten bij de activiteiten van mijn oude team RUS 1. Dit jaar vergt veel geduld, en het bijstellen van je doelen. Maar volgende jaar hoop ik weer volledig op het veld te staan; op naar de honderd sokken. Opdat we nooit meer zo’n ernstig geblesseerden jaar hebben als dit jaar.