Toegegeven, het is niet het allergezelligste onderwerp wat we hebben. Daarom ook dat ik heb besloten om er maar één blog aan te wijden en verder niet met het c-woord te reppen. Maar goed, het is nu eenmaal komkommertijd achter de schermen bij de meeste sportverenigingen en een actueel onderwerp komt wel weer goed tot zijn recht. Bovendien mag er ook gezegd worden dat RUS het zelfs tijdens de landelijke lockdown bijzonder goed doet. Wellicht is dat het studentikoze karakter, het feit dat we een kleine vereniging zijn of omdat we een hecht groepje zijn.
We doen hard ons best om fit te blijven. Achter de schermen zijn ook onze Strategische Commissie, trainers en staff hier druk mee bezig. Elke woensdag gaan we met een aantal RUSjes (en af en toe wat huisgenoten) helemaal kapot tijdens de online Zoom Trainingen. Voor de meiden die liever hun eigen training doen, zijn er schema’s die ze kunnen volgen. Verder hebben we ook nog trainingen in groepjes, waarbij je met zijn vieren een challenge moet uitvoeren.
Maar buiten trainen missen we ook het contact met teamgenoten. Voor RUS is het extra zuur dat dit jaar ons lustrumjaar is en dat we nu vijfendertig jaar bestaan. Normaal hadden we dit gevierd met een groot feest, vele activiteiten en een trip naar het buitenland. Ondanks dat het helaas niet door kan gaan, is het wel dankzij het lustrum dat er genoeg activiteiten georganiseerd worden. De lustrumcie haalt namelijk haar creatieve kant naar boven om toch allerlei covid-proof activiteiten te bedenken.
Niet alleen de lustrumcie is hard aan het werk. Er worden heuse nieuwe commissies opgericht om activiteiten te organiseren. Zo hadden we met Valentijnsdag de “Onofficiële DateCommissie”, die voor alle deelnemende RUSjes een blind date op afstand hadden georganiseerd. Normaal gesproken zou dit te maken hebben met het kerstgala, maar nu gewoon een goed excuus om een flinke stadswandeling te maken met leuk gezelschap. Daarnaast is er ook nog de “Geïmproviseerde Activiteiten Commissie”, die in de maanden februari en maart een online spelletjesavond en een gedistantieerde speurtocht organiseert.
Ik moet zeggen, als ik om me heen kijk en zie hoe veel vrienden en huisgenoten nauwelijks contact hebben met anderen, ben ik erg tevreden met hoe RUS dat aanpakt. Het blijkt maar weer dat we echt een hechte vereniging zijn en dat we elkaar vooral sociaal toch stiekem wel nodig hebben. Ik denk ook dat het voor nieuwe leden enorm fijn moet zijn om in zo’n gezellige groep terecht te komen. Maakt dit ons een potentiële kampioen voor het langverwachte moment dat we het veld weer op mogen om competitie te spelen? Dat weet ik niet, maar de juiste teamspirit en saamhorigheid zal geen kwaad kunnen.
Nu deze blog gepost is, mogen we inmiddels alweer een paar weken trainen. De uitgelatenheid van de teams zei genoeg over hoeveel dit voor ons betekende. We gaan hard werken om volgend seizoen weer te mogen knallen, maar vooralsnog zijn we gewoon heel dankbaar dat we mogen doen wat we leuk vinden: rugbyen.