Pling pling: een melding in de RUS WhatsApp groep “de training is verzet naar Nieuwegein”. De afgelopen 11 jaar is de communicatie wel een stuk handiger geworden. Trainingsopkomsten, laatste informatie, feestjes en de 3e helft; het kan allemaal online besproken worden. Vroeger las je je mail gewoon niet op tijd en stond je als enigste op Olympos. Het veld was dan op het laatst afgekeurd door regen, sneeuw, zon, kapotte lichten of welk smoesje dan ook. Iets wat dan anno 2021 nog steeds een probleem is; lekker vertrouwd zullen we dan maar zeggen.
Feestjes begonnen in de stadsgenoot en op hele foute avonden verplaatsen die nog wel eens naar de Derek; een kroeg die niemand van RUS nu nog kent. Vele gezichten hebben we zien komen en gaan. Mensen kwamen kort even meegenieten van RUS en sommige waren al jaren net zo vastgeroest en verknocht aan RUS als ik. Ik ben als broekie begonnen en opgegroeid binnen RUS.
Tradities zijn veranderd; maar worden wel in ere gehouden. Verhalen worden sterker en grootsters door de jaren heen; maar ze worden steeds opnieuw verteld. En het mooiste is dat ondanks als die nieuwe gezichten, en elk jaar de nieuwe aanwas van studenten, het RUS gevoel wel blijft. Het wordt opnieuw herontdekt en aangepast aan de nieuwe generatie maar zal altijd blijven bestaan.
Het zit in de verbondenheid als je samen het veld afstapt; niet gewonnen maar wel ontzettend goed gespeeld. Het plezier in het rugby op het veld; als alles lukt en die try valt. Die arm om je heen in de kroeg tijdens de 3e helft van je teamgenoot. De deurbel die gaat als je geblesseerd thuis zit en je teamgenoot komt koken. De court tijdens trip die iedereen op scherp zet, en de vele feesten, toernooien waar je je teamgenoten nog beter leert kennen: dronken komen er soms hele andere karakters naar boven.
Waar we ook geluk mee hebben is dat we de laatste jaren weinig van trainers zijn veranderd. Nadat DJ Verlinden ons 10 jaar lang naar topniveau heeft mogen coachen heeft oud RUSje Sylke Haverkorn het stokje over mogen nemen. In die 11 jaar heb ik altijd op hoog niveau kunnen rugbyen. Zelfs nu is er nog genoeg te leren en dat is wel een klein geluk. Juist die combinatie van rugby op hoog niveau, spelen in de ereklasse maar ook op het juiste moment het biertje kunnen pakken in de 3e helft maakt RUS zo fijn. RUS sterk sinds 1985 en voor mij nog steeds verslavend sinds 2010.
